Agzı bozuklara karşı gelelim

Bugünlerde düşünüyorum da, aramızdan ayrılan sanatçılarımızın, bestecilerimizin yerlerini alabilecek kaç kalıcı nitelikde sanatçı var orta yerlerde.... Onlar da elbette ellerinden geleni yapıyorlar ama sanıyorum artık o duygu dolu insanlar, o şarkıları okurken yaşayan ve yaşatan ruh hali, samimiyet ve nezaketi ara ki bulasın.

Kendilerinden öncekilerden devraldıkları bayrağı ileriye taşıyacak sanat maratoncularını göremiyorum, çünkü toplumda o hassasiyeti bulamıyorum..

Bu bir nostalji yazısı değil ama görünen o ki; çocuklarımızın nostaljik duygularını dolduracak anıları bile olamayacak.   Bunun üzüntüsü, hepimizin sorunu olmalı, değil mi?

Kalın Sağlıcakla..

Yapmasını bildiğimiz yemekler, üzerinde yürüdüğümüz yollar, büyümeleri için binbir özen gösterdiğimiz çocuklarımız, günlük yaşamda aklımıza gelebilecek her olgu.. Dünya Tarihinin bir parçası değilmidir? Hangi ülkede olursa olsun bir kaç ayrıntı farkı ile bu yaşam bizim değilmidir? Afrika da Zebranın yüreği çarparken, Çin'de Panda da aynı heyecanı duyar..Amazon ormanındaki köy halkı da nefes alır, Türkiyemin insanları da...O halde bu dünyada birbirini yemek niye ki? Sevdiğin seni anlamaz, ne anlatsan belki yetmez ama olsun, bu da insanlığın özelliklerinden değilmi ?
Anladığı zaman iş işten geçer ise ne fayda, yaşamak; yine aynı yaşamak olur mu ki? Olmaz ama dünyanın her yerinde, o olmazlık, olmazlıktır elbette...
Kısacası; bana göre Dünya tarihi, bizim tarihimizdir, tabii yakında üzerinde yaşanacak bir dünya kalır ise...